Многія жыхары райцэнтра ўжо ведаюць, што ў аддзеле па кінавідэаабслугоўванні насельніцтва раённага цэнтра культуры і народнай творчасці, які ў нашым горадзе больш прывыклі называць кінатэатрам “Спадарожнік”, з’явіўся свой музейны пакой, аднак не ўсе пакуль пабывалі там на экскурсіі.
Як ажыццявіць падарожжа ў мінулае, што цікавага чакае ў час такой вандроўкі, расказала загадчыца ўстановы Ірына Сарачынская.
– Музейны пакой “Час. Кіно. Жыццё” створаны, каб адкрыць маладому пакаленню, як раней паказвалі кіно. Цяпер зрабіць гэта проста і лёгка праз інтэрнэт або на лічбавым абсталяванні з флэшкі. Раней жа працэс каштаваў значных намаганняў кінамеханікаў, якія працавалі пры кожным сельскім клубе. У экспазіцыях – старыя кінаўстаноўкі, бабіны кінастужак, літаратура, дакументы. Музей наш кантактны, мы тлумачым дзецям, што, каб паглядзець адну кінастужку, здаралася, неабходна было пракруціць да 10 цяжкіх бабін, іх і спецыяльныя бляшанкі можна самому падняць, патрымаць у руках, адчуць, якія важкія. У час паказаў, бывала, плёнка рвалася, яе рамантавалі, таму ёсць і апарат для склейвання, паспрабаваць гэта зрабіць наведвальнікі экспазіцый таксама могуць самі.
Не менш цікавымі з’яўляюцца матэрыялы аб дзятлаўскім кінатэатры, які раней размяшчаўся ў будынку старога Дома культуры па Савецкай, а ў 1966 годзе “пераехаў” у асобны, дзе знаходзіцца і сёння. Тады глядзельная зала была разлічана на 400 чалавек, з цягам часу адбываліся змяненні, цяпер мы маем 114 пасадачных месцаў, з’явілася танцавальная зала, і нягледзячы на тое, што дома ў кожнага ёсць тэлевізар, наш кінатэатр жыве і развіваецца. І ўсё ж, лейтматыў музейнай экскурсіі – данесці сучаснікам, якой няпростай была праца кінамеханікаў: яны самі рамантавалі тэхніку, ведалі ўсе яе асаблівасці і дэталі, кожны меў спецыяльную адукацыю, нават захаваліся дапаможнікі, па якіх вучыліся прафесіі. У экспазіцыі і ранейшыя друкаваныя афішы 70-х гадоў, расказваем, што быў у кінатэатры і свой мастак, які маляваў анонсы да кінастужак на палатне.
– Якія экспанаты самыя дарагія сэрцу?
– Мяркую, гэта фотаздымак усіх кінамеханікаў раёна і ранейшага калектыву. Яго і тэматычны артыкул у газеце “Перамога” захаваў і аддаў у музейны пакой Ігар Аляксандравіч Семашкевіч, які працаваў у кінатэатры з першага дня і прысвяціў гэтаму сваё жыццё. Фотакарткай вельмі даражым, паказваем яе дзецям, цікавяцца і былыя работнікі, якія пазнаюць на ёй калегаў, просяць кантакты, падтрымліваюць стасункі, што вельмі важна.
На жаль, згубіўся даволі каштоўны з культурнага пункту гледжання экспанат – кінаўстаноўка “Украіна”, якую шукаем па раёне і будзем вельмі ўдзячны, калі хто-небудзь ведае і адгукнецца, дзе такая захавалася.
Дзецям жа ў нас падабаецца пакруціць і надзець бабіны, пераматаць плёнку, склеіць яе. Пра былое наведвальнікам цікава расказвае наша работніца з важкім стажам Наталля Лях, узгадвае, што кожны кінамеханік заўжды вельмі беражліва і адказна адносіўся да плёнак, каб перадаваць іх калегам для далейшых праглядаў.
– Як трапіць да вас на экскурсію?
– Можна проста прыйсці, а можна дамовіцца загадзя па тэлефоне 6-15-69. Будзем рады наведвальнікам розных узростаў, асабліва чакаем у госці людзей старэйшага пакалення, якія таксама могуць падзяліцца ўспамінамі. Гасцям усё падрабязна раскажам, пакажам, правядзём па музейным пакоі, запросім і на другі паверх – паказаць, як працуе сучасная апаратура і дэманструюцца стужкі.
У нас яшчэ шмат цікавых задумак, якія пастараемся ўвасобіць у жыццё.
Ірына СТЫРНІК
Подписывайтесь на телеграм-канал «Дятлово ОНЛАЙН» по короткой ссылке @gazeta_peramoga
