Невялікім марозікам, дробным сняжком, лёгкім пахам пячнога дыму сустракала артыстаў вёска Малыя Краглі.
Светлым снежаньскім днём сюды накіраваліся арганізатары праекта “Глыбінкай жыве Беларусь”, якія прадаўжаюць знаёміць нас з цікавымі людзьмі Дзятлаўшчыны.
Загадчыца сектара пазастацыянарнага абслугоўвання насельніцтва раённага цэнтра культуры і народнай творчасці Ганна Харлінская, кіраўнік народнага хору ветэранаў “Ветэраны ў страі” Таццяна Шостка, сакратар раённага савета ветэранаў Ядвіга Гушча прыехалі павіншаваць з 90-годдзем мясцовага доўгажыхара Канстанціна Вінцукевіча, таксама гасцей цікавілі сакрэты яго даўгалецця.
На падворку ў юбіляра, нягледзячы на “бадзёрае” надвор’е, ужо сабраліся блізкія: любімая жонка, дачка з мужам, унукі, праўнукі. Для шаноўнага імянінніка яны вынеслі зручную табурэтку. Асабліва ўрачыста ў гэтай вялікай кампаніі прагучалі словы віншаванняў, пажаданні даўгалецця, сямейнага шчасця, светлых дзён. Ядвіга Гушча перадала Канстанціну Фёдаравічу кветкі і падарунак ад раённага савета ветэранаў, а работніцы культуры падарылі музычную паштоўку з яго любімай песняй і шлягерамі мінулых гадоў.
Парадаваўшыся прыемнаму сюрпрызу, Канстанцін Вінцукевіч ахвотна ўзгадаў галоўныя падзеі свайго жыцця і паразважаў над тым, што надавала яму бадзёрасці, мацавала сілы і здароўе на працягу 90 гадоў.
Нарадзіўся Канстанцін Фёдаравіч тут, у Краглях, у сям’і мясцовых сялян, дзе разам з ім гадаваліся дзве сястры. Скончыў чатыры класы Краглянскай пачатковай школы, прадоўжыў навучанне ў Нагародавіцкай сямігодцы. Быў яшчэ хлапчуком, калі пачалася Вялікая Айчынная вайна. Людзям у той час жылося няпроста, але Бог збярог сям’ю Вінцукевічаў – усе яны дажылі да Вялікай Перамогі. Бацьку ў войска не ўзялі, паколькі быў ён у гадах. У Краглі немцы наведваліся, але гарнізонам тут не стаялі, час ад часу бывалі ў гэтай мясцовасці партызаны.
Праз некаторы час пасля вайны Канстанціна Вінцукевіча прызвалі ў армію, дзе ён праслужыў без малога чатыры гады ў Цюменскай вобласці, горадзе Ішыме: скончыў школу сяржанскага саставу, быў наводчыкам гарматы.
Калі вярнуўся на Радзіму, тут актыўна ішла будоўля, таму над выбарам прафесіі доўга не думаў – падаўся ў будаўнікі. Спачатку ў ваколіцах вёскі пачалі ўзводзіць вапнавы завод, аднак чамусьці яго не пабудавалі. Затое работнікі МПМК, куды ўладкаваўся малады мужчына, былі запатрабаваны ў Дзятлаве, бо райцэнтр рос і адбудоўваўся.
Менавіта на адным з рабочых участкаў Канстанцін Вінцукевіч сустрэў сваю будучую жонку. Потым вадзіў яе на танцы ў дзятлаўскі парк, на ваенныя кінастужкі, якія тады “круцілі” кінааператары, увогуле іх маладосць выдалася цікавай і пакінула аб сабе самыя светлыя ўспаміны.
Калі стаў сямейным чалавекам, Канстанцін Фёдаравіч вырашыў перайсці ў калгас, каб быць бліжэй да дома. Скончыў аднагадовыя курсы механізатараў і доўгі час працаваў на палетках гаспадаркі. Агульны стаж нашага земляка складае больш за тры дзесяцігоддзі.
Разам з жонкай яны выгадавалі цудоўных дачок. Абедзве дзяўчыны скончылі медыцынскі каледж і працуюць па спецыяльнасці: старэйшая Людміла ў Гродзенскай абласной дзіцячай бальніцы, малодшая Таццяна – у санаторыі “Радон”. Дзядулю і бабулю радуюць чацвёра ўнукаў і трое праўнукаў.
На пытанне пра асабістыя сакрэты даўгалецця юбіляр адказвае сціпла:
– Без работы мне не сядзелася. Пастаянна рухаўся, быў пераважна на свежым паветры. Ды і спадчыннасць у нашай сям’і добрая: да 86 гадоў дажыў мой бацька, яшчэ жыве стрыечная сястра, былі і іншыя доўгажыхары ў розных пакаленнях.
Дачка Таццяна таксама характарызуе бацьку як нястомнага работніка, расказвае, што раней ён быў выдатным мулярам, шмат дапамагаў людзям, затым, пакуль дазвалялі сілы, клапаціўся аб дамашняй гаспадарцы, ён і цяпер ходзіць на сваіх нагах, застаецца пры яснай памяці.
Маладому пакаленню Канстанцін Вінцукевіч зычыць моцнага здароўя, раіць, каб маладыя людзі жылі дружна і весела, каб клапаціліся адзін пра аднаго і з аптымізмам глядзелі ў будучыню.
Ірына СТЫРНІК
Подписывайтесь на телеграм-канал «Дятлово ОНЛАЙН» по короткой ссылке @gazeta_peramoga
