Упершыню вогнетушыцелі сталі выкарыстоўваць у пачатку XVIII стагоддзя, калі, разам з вёдрамі і рыдлёўкамі, ужываліся драўляныя бочкі, запоўненыя вадой і абсталяваныя запалам з чорным порахам. Такую бочку з запаленым кнотам закатвалі ў ачаг пажару, дзе адбываўся яе выбух, і ўсё змесціва бочкі ліквідавала полымя.
У 1734 годзе нямецкі доктар М. Фушэс прыдумаў першы вогнетушыцель. Ён уяўляў сабой шкляны слоік з саляным растворам, які трэба было кідаць у агонь.
У 1816 годзе англійскі вынаходнік Д. Мэнбі сканструяваў першы аўтаматычны вогнетушыцель. Ён уяўляў сабой металічны цыліндр вышынёй каля 60 сантыметраў аб’ёмам 24 літры, напоўнены вадой, якая вылятала з вогнетушыцеля пад уздзеяннем сціснутага паветра.
У гэты ж час у Амерыцы, а затым у Англіі, Францыі і Германіі сталі вырабляць гранаты для барацьбы з пажарамі ў сасудах з тонкага шкла, якія напаўняліся растворамі розных соляў. Выкарыстоўваць гранаты рэкамендавалася толькі ў невялікіх памяшканнях. Аднак эфектыўнасць многіх з іх на практыцы была вельмі нізкай, часта зусім толькі стварала бачнасць абароны ад пажару.
Кардынальным чынам сітуацыя змянілася толькі на рубяжы стагоддзяў, калі ў выніку шматлікіх пошукаў практычна адначасова некалькі заходнееўрапейскіх фірмаў пачалі вытворчасць хімічных вогнетушыцеляў, першыя з якіх з’явіліся ў Беларусі ўжо ў 1904 годзе.
Выкладчык фізікі Бакінскай гімназіі інжынер-тэхнолаг А. Ларан стаў відавочцам пажару на нафтапромысле, які доўжыўся некалькі дзён, і бачыў бездапаможнасць пажарных. Ён правёў вопыт па тушэнні падпаленай нафты пенай. Для гэтага была прыгатавана бочка з вядром піва. Калі нафта разгарэлася, бочку сталі катаць, каб у ёй утварылася пена. Гэтую пену вылілі на падпаленую нафту, і гарэнне хутка спынілася. Даследванні па выкарыстанні пены на пажарах Ларан працягваў некалькі гадоў. А ў 1904 годзе ён прыдумаў ручны пенны вогнетушыцель “Эўрыка”. Такім чынам, Расія стала радзімай новага сродка барацьбы з пажарамі – пены, якую выкарыстоўваюць ва ўсім свеце.
