Трыццаць другі год у КСУП “Войневічы” працуе вадзіцелем Мікалай Мішчук.
Украінец па нараджэнні, ён прыехаў у Беларусь напрыканцы 80-х гадоў мінулага стагоддзя, застаўся тут жыць і працаваць, шчыра палюбіў нашу краіну, як сваю родную.
Нядаўна Мікалай Феадосьевіч разам з іншымі аграрыямі раёна паспяхова завяршыў сельскагаспадарчы сезон. Але калі камбайны і плугі сталі на доўгатэрміновае захоўванне, то яго верны МАЗ-555 у полі круглы год, за выключэннем працоўнага адпачынку самога вадзіцеля.
– Назіраю жыццё праз кабіну аўтамабіля, – жартуе мужчына і тлумачыць: – Сезон пачынаецца з нарыхтоўкі кармоў, заканчваецца ўборкай кукурузы і агародніны, так што адпачываць асабліва няма калі.
Мікалай Мішчук рады, што плённа папрацаваў на сёлетнім жніве, перавёз больш за тысячу тон збожжа, за што атрымаў прэмію ад гаспадаркі і ўзнагароду на раённых “Дажынках”.
Ён узгадвае тыя часы, калі прыехаў у Беларусь. Справай жыцця выбраў тэхніку і сельскую гаспадарку. Пачынаў працаваць у Івязі, у саўгасе “Раготна”, там сустрэў сваю будучую жонку Аліну Міхайлаўну, якая пасля заканчэння Гродзенскага культасветвучылішча прыехала працаваць па спецыяльнасці на Дзятлаўшчыну. Тут маладыя людзі прыглянуліся адзін аднаму і пайшлі па жыцці адной дарогай.
– Летам пазнаёміліся, а праз паўгода ўзімку ажаніліся, – расказвае суразмоўца. – Так і жывём дагэтуль, не бядуем.
Мікалай Феадосьевіч стаў працаваць у сённяшнім КСУП “Войневічы”, гаспадарка выдзеліла сям’і новы дом у Горцы. Тут ужо больш за трыццаць гадоў Мішчукі жывуць у ладзе ды згодзе. Аліна Міхайлаўна спачатку працавала ў сферы культуры, доўгі час кіравала вядомым на ўвесь раён фальклорным калектывам вёскі Студзераўшчына. Мікалай Феадосьевіч, як і цяпер, быў заняты на сельгасработах, а вольны час прысвячаў сям’і, гаспадарчым клопатам, дзецям. З лёгкай рукі любімай жонкі далучаўся да культуры, нават на гармоніку іграў у час фальклорных мерапрыемстваў.
Сёння Аліна Мішчук працуе разам з мужам у КСУП “Войневічы” на пасадзе дыспетчара. Як ніхто іншы разумее яна няпростую працу хлебароба і заўжды падтрымлівае мужа. А вось дарослыя дачка і сын вырашылі паспрабаваць лёсу ў горадзе: атрымалі вышэйшую адукацыю, уладкаваліся па спецыяльнасці ў Ваўкавыску і Пінску, стварылі ўласныя сем’і. У іх не так часта атрымліваецца наведваць бацькоўскі дом, але гэтыя сустрэчы заўжды цёплыя і душэўныя.
– Ці адчуваеце сябе сваім у Беларусі? – пытаюся на завяршэнні размовы.
– Так, Беларусь даўно стала мне роднай, – заўважае Мікалай Феадосьевіч. – Скажу шчыра: за больш чым тры дзесяцігоддзі не было нават думкі вярнуцца назад.
Мужчына лічыць, што яму пашанцавала ў жыцці: на Дзятлаўшчыне ён набыў свой другі дом, работу, сям’ю, упэўненасць у будучыні дзяцей і ўнукаў – усё тое, што робіць чалавека па-сапраўднаму шчаслівым.
Наталля АВЯРЧУК
Подписывайтесь на телеграм-канал «Дятлово ОНЛАЙН» по короткой ссылке @gazeta_peramoga
