Харызматычная, таленавітая, нястрымна актыўная, і, безумоўна, надзвычай эпатажная – такой запомнілася жыхарам раёна сёлетняя пераможца конкурсу “Краса Дзятлаўшчыны-2019”, малады спецыяліст галіны эканомікі КСУП “Жукоўшчына” Валерыя Аніська.
Цікава даведацца ў дзяўчыны, што паўплывала на яе жаданне прыняць удзел у конкурсе прыгажосці і грацыі, як змянілася асабістае жыццё пасля ўручэння кароны.
З гэтай нагоды накіроўваюся на сустрэчу ў аграгарадок Жукоўшчына, дзе са шчырай адкрытасцю, прастатой і абаяльнай усмешкай гасцей сустракае першая прыгажуня раёна.
– Валерыя, вам 21 год, сёлета вы паспяхова скончылі Гродзенскі дзяржаўны аграрны ўніверсітэт, цяпер з’яўляецеся спецыялістам у сферы эканомікі. Скажыце, чым кіраваліся ў выбары прафесіі?
– З юнацкіх гадоў, колькі сябе памятаю, любіла што-небудзь палічыць, у час вучобы ў школе таксама аддавала перавагу дакладным навукам, з задавальненнем вывучала замежную мову. У старэйшых класах мэтанакіравана рыхтавалася да паступлення на факультэт эканомікі і арганізацыі ў галінах аграпрамысловага комплексу. Таму з упэўненасцю адкажу: да выбару прафесіі падышла адказна, і выбар гэты цалкам усвядомлены.
– Першым месцам вашай работы стала КСУП “Жукоўшчына”. Гэта таксама ўсвядомлены выбар?
– На прадпрыемства я была накіравана па размеркаванні. Працоўную дзейнасць у гаспадарцы пачала з пасады эканаміста. Тое, што жыццё прадыктавала свае ўмовы – не спалохала, а, наадварот, парадавала. Размеркаваны лад жыцця сельскай мясцовасці мае свае плюсы. Для нас – учарашніх жыхароў вялікіх гарадоў і прыхільнікаў дынамічнага руху – гэта цудоўная магчымасць, каб спыніцца, спакойна папрацаваць над уласнымі задумкамі і праектамі, набрацца вопыту, падумаць пра планы на будучыню.
– Як адчуваеце сябе на першым працоўным месцы?
– За плячыма – чарада працоўных месяцаў, а запалу – хоць адбаўляй. Радуюся, калі на мяне рушыцца “шквал” работы, не магу сядзець без занятку, з задавальненнем бяруся за новыя справы. Натура я непаседлівая, шукаю сябе ў розных напрамках дзейнасці. Калі чагосьці не ведаю, з цікаўнасцю рухаюся па накірунку – абавязкова даведацца, вывучыць і ўмець. Характар настрою на працу па-ранейшаму аптымістычны, а з нагоды апошніх падзяў яшчэ і ўзнёсла-святочны.
– Валерыя, вы з дзяцінства такая энергічная і актыўная?
– У час вучобы ў школе я была натурай замкнёнай, ціхай, спакойнай. У мяне, як і ў многіх іншых падлеткаў, было шмат комплексаў адносна знешнасці, прыходзілася цярпець і крыўды ад аднакласнікаў.
Усё змянілася з пачаткам студэнцкага жыцця. Калі ў школе аднакласнікі і настаўнікі мяне не заўважалі, то выкладчыкі ўніверсітэта і аднакурснікі нібыта “прачыталі” маё таемнае жаданне раскрыць свае здольнасці, заўважылі ўва мне творчы патэнцыял – і са звычайнай “ціхоні” я вырасла ў энергічную актывістку.
У першы год навучання я прыняла актыўны ўдзел у святочнай праграме “Шоу першакурснікаў”. Атрымала перамогу ў намінацыі за лепшую жаночую ролю. Пазней стала нязменнай вядучай невялікіх святочных праграм, масштабных універсітэцкіх канцэртаў і святаў, паралельна працягвала займацца любімым заняткам – танцамі.
З першага курса прымала ўдзел у модных паказах, з’яўлялася мадэллю Гродзенскага тэатра моды “Мілада”. Былі кастынгі, фэшн-шоу, паказы.
– Ведаю, вы выдатніца навучання…
– Так. Ва ўніверсітэце я аддавала шмат часу вучобе, гадзінамі праводзіла час у бібліятэцы, годна рыхтавалася да залікаў і экзаменаў. Бяссонныя ночы таксама на рахунку майго студэнцкага жыцця.
Па выніках бездакорнай вучобы прызнана лепшай студэнткай эканамічнага факультэта 2018 года. З гэтай нагоды была запрошана на сустрэчу Прэзідэнта нашай краіны з адоранай моладдзю, якая праходзіла летась у Гродзенскім дзяржаўным універсітэце імя Янкі Купалы. Як выдатнік навучання на працягу ўсёй вучобы была занесена на Дошку гонару.
На трэцім курсе навучання атрымала прэмію Беларускага фонду міру.
– Захапленні, задумкі, інавацыйныя ідэі, творчыя праекты – гэта ўсё пра вас. Раскажыце пра гэтыя напрамкі вашай дзейнасці.
– За гады вучобы ва ўніверсітэце было шмат ідэй, многія з іх рэалізаваліся. Так, разам са старшакурснікам мы стварылі ўласны творчы калектыў “No name”, распрацавалі і падрыхтавалі розныя па стылістыцы танцавальныя нумары. Выступленні праходзілі пад буру авацый, хутка ў студэнцкай суполцы наш калектыў стаў больш вядомы як “Нэймы”.
На чацвёртым курсе вучобы з задавальненнем адгукнулася на прапанову выкладчыка прыняць удзел у Міхнародным конкурсе студэнцкіх праектаў. Яго тэмай я абрала ветэрынарыю, бо з дзяцінства люблю жывёл. Ідэяй пакуль падзяліцца не магу – пакінем усё ў сакрэце. Праект на конкурсе заняў трэцяе месца. У будучым планую прадоўжыць працу ў накірунку ветэрынарыі.
– У конкурсе прыгажосці гэта першая ваша перамога?
– Не першая. У час вучобы ва ўніверсітэце я без перашкод прайшла кастынг і прыняла актыўны ўдзел у конкурсе прыгажосці “Каралева вясна”, дзе заваявала тытул “Міс універсітэт”, далей адбыўся абласны этап гэтага конкурсу, па выніках якога мне прысвоены тытулы “Міс грацыя” і “Міс сімпатыі гледачоў”.
– Валерыя, на дзятлаўскім подыўме перад гледачамі вы паўсталі ў розных убраннях і ролях. Як лічыце, ці дапамагае ў жыцці ўменне прыгожа і стыльна апранацца?
– Па маім сціплым меркаванні, бездакорны знешні выгляд чалавека, безумоўна, здольны выклікаць у акружэння цікавасць да суразмоўцы, а ўменне трапна прыпаднесці сябе здольна выклікаць у людзей нават захапленне.
– Вам хтосьці дапамагаў з падрыхтоўкай конкурсных нумароў ці гэта выключна ваша асабістая заслуга?
– Вядома, у падрыхтоўцы да кокурсу без дапамогі не абысціся. Значную падтрымку мне аказалі галоўны спецыяліст КСУП “Жукоўшчына” Алена Свіб, кіраўнік гаспадаркі Аляксандр Кугейка, калегі і жыхары аграгарадка. Вялікі ім за гэта дзякуй.
– Тое, што вы пераможца конкурсу прыгажосці, неяк адбілася на вашым паўсядзённым жыцці?
– Адчуваю вельмі шмат увагі да сябе, у тым ліку і ў сацыяльных сетках.
– Вялікая ўвага на конкурсах прыгажосці надаецца дабрачыннай актыўнасці. Як вы лічыце, гэта грамадская неабходнасць ці стан душы?
– У нашы дні дабрачыннасць – гэта вельмі запатрабавальная справа, для мяне асабіста – гэта яшчэ і стан душы. З дзяцінства я люблю жывёл і імкнуся дапамагаць хатнім гадаванцам, якія па нейкіх абставінах, засталіся без прытулку. З юнацкіх гадоў займаюся валанцёрскай дзейнасцю: набываю корм, ваду, медыкаменты і перадаю ўсё гэта ў прытулкі, дапамагаю ім, чым магу.
Апошнім аб’ектам маёй увагі стала бяздомная кошка Тапціла – больш вядомая жыхарам аграгарадка Жукоўшчына колерам свайго акрасу і скалечанасцю. З Тапцілай мы пасябравалі, цяпер яна праходзіць курс лячэння ў ветэрынарнай клініцы ў Гродне. Спадзяюся, вернецца здаровай і прыгожай. Кошт па аплаце лячэння ўзялі на сябе я і мае сябры.
Заўсёды са здзіўленнем гляджу на людзей, якія здольны пакрыўдзіць гадаванцаў. Яшчэ больш перажываю, калі падобнае дазваляецца дзецям, для якіх такія паводзіны потым становяцца нормай жыцця.
– У якасці ўзнагароды спонсары падарылі вам сертыфікат на паездку ў Санкт-Пецярбург. Калі плануеце адправіцца ў падарожжа?
– Дакладна не ведаю. Мяркую ў чэрвені, у час правядзення штогадовага свята выпускнікоў школ “Пунцовыя ветразі”.
– Падзяліцеся вашым персанальным рэцэптам прыгажосці.
– Самы ўніверсальны рэцэпт – гэта добры настрой і аптымістычнасць. Зусім не важна, якія ў вас рысы твару, якой касметыкай вы карыстаецеся, якімі формамі валодаеце, галоўнае ўпрыгожванне чалавека – гэта пазітыўны погляд на свет і любоў да існуючай прыгажосці.
Аксана АНДАЛЮКЕВІЧ
