Залаты час свайго дзяцінства многія маленькія дзятлаўчане бавяць у дашкольных навучальных установах, дзе па шляху адкрыццяў іх вядзе першы педагог – выхавальнік. Аднак не толькі ў дзіцячых сэрцах пакідае свой след выкладчык дашкольнай адукацыі, кожнага свайго работніка помніць і калектыў навучальнай установы, дзе ён працаваў.
Так, Валянціна Іосіфаўна Юркевіч прыйшла на працу ў 1986 годзе ў тады яшчэ дзіцячы сад №2 горада Дзятлава з першага дня яго адкрыцця, маючы за плячыма ўжо немалы педагагічны стаж. Яе прафесіяналізм і педагагічны вопыт сталі падмуркам, на якім і сёння будуюць сваю работу новыя пакаленні выхавальнікаў.
Першая група, у якой выпала працаваць Валянціне Іосіфаўне, – была выпускная, дзе яна рыхтавала дзяцей да школьнага жыцця, давала ім азы адукацыі і паводзінаў. А на наступны год радавалася поспехам сваіх дзетак, ужо вучняў, у першым класе, які тады размяшчаўся на базе садка.
Дзень за днём у прыемных працоўных клопатах праляцелі больш за два дзесяцігоддзі. У 2009 годзе Валянціна Іосіфаўна Юркевіч пайшла на заслужаны адпачынак, але сувязі са сваім калектывам не страціла. Ды і калегі па працы садка помняць, з каго тут усё пачыналася: запрашаюць на святы і сумесныя сустрэчы, віншуюць з адметнымі датамі, цікавяцца жыццём, здароўем, захапленнямі. Многім з іх ёсць што сказаць пра калегу па працы, добрую сяброўку, найлепшую выхавальніцу.
Святлана Васільеўна Ус, загадчыца Дашкольнага цэнтра развіцця дзіцяці №2 горада Дзятлава:
— Валянціна Іосіфаўна Юркевіч – нераўнадушны чалавек. Яна заўсёды перажывала за поспехі сваіх выхаванцаў, клапацілася аб уласным прафесійным росце, дапамагала калегам. І сёння, калі мы ёй тэлефануем павіншаваць са святам, размова пра садок не абмяжоўваецца дзясяткам хвілін. Мы заўжды рады бачыць Валянціну Іосіфаўну ў садку і бываць у яе ў гасцях. А падзівіцца там заўсёды ёсць на што: пасля выхаду на заслужаны адпачынак жанчына ўсур’ёз стала захапляцца кветкаводствам.
Ірына Мікалаеўна Ляўкевіч, памочнік выхавальніка:
— Шмат гадоў мы працавалі з Валянцінай Іосіфаўнай у камандзе: яна – выхавальнікам, я – памочнікам. І ніколі за гэтыя гады не было ў яе канфліктных сітуацый ні ў калектыве, ні з бацькамі дзяцей. У працоўных буднях мы ніколі не дзялілі абавязкі на “твае” і “мае”, усё рабілі са згодай, дапамагаючы адна адной. Вядома, мы не проста працавалі, а былі як нітка з іголкай. І застаёмся сяброўкамі, не можам адна без адной.
Алена Аляксандраўна Палюшэвіч, выхавальніца:
— Мы разам з Валянцінай Іосіфаўнай Юркевіч працавалі разам з самага адкрыцця садка. Але я на той час была маладым, яшчэ нявопытным выхавальнікам, а яна ўжо мела багаты педагагічны багаж і не шкадавала ім дзяліцца з навічкамі. У нас, малодшага пакалення педагогаў, яна карысталася нязменным аўтарытэтам, мы на яе раўняліся і ведалі: з якім пытаннем ні звернешся да Валянціны Іосіфаўны, адмовы не будзе. Дзякую лёсу, што давялося працаваць з такім чалавекам.
Ілона Чаславаўна Сіняк, мама аднаго з выхаванцаў:
— Для нашых дзяцей выхавальніца была заўсёды добрым, але і строгім педагогам. Яна не проста давала веды і выхаванне, а закладвала важныя правільныя прынцыпы. Радасна было назіраць, калі мой сын, па характары гарэза і свавольнік, узорна паводзіў сябе ў садку і пераносіў гэтыя звычкі на хатні быт. “Так правільна, бо так нас навучыла выхавальніца”, – казаў ён.
Н. АВЯРЧУК