С. Міскевіч: «Вопыт прыходзіць з працай»

Падзеі

Святлану Міскевіч, мабыць, немагчыма заспець без справы: то яна падае чарговую заяўку па тэлефоне, то ўзгадняе з майстрамі перспектыўныя пытанні, то запаўняе важныя неадкладныя дакументы. Усё ў вопытнага дыспетчара працуе, як гадзіннік: якасна, своечасова, без збояў.

Аднак жанчына знайшла хвілінку, каб расказаць пра жыццёвы выбар і штодзённыя клопаты.
— У старэйшых класах я марыла быць настаўніцай, – прызнаецца Святлана Іосіфаўна. – Ды мама, якая працавала педагогам, не жадала такога занятку сваім дзецям. Таму я выбрала татаву прафесію.
Тата Святланы Міскевіч, які ў 70-х гадах мінулага стагоддзя працаваў у меліярацыі раёна, натхнёна распавядаў дзецям пра сваю працу і пра тое, як да іх прыязджаюць працаваць пасля заканчэння Пінскага тэхнікума маладыя спецыялісты.
Таму пасля заканчэння сярэдняй школы Святлана Іосіфаўна па накіраванні тагачаснага дырэктара арганізацыі Міхаіла Фёдаравіча Лукашэні паступіла ў Пінскі гідрамеліярацыйны тэхнікум. Таму першым і адзіным месцам працы маладога меліяратара стала Дзятлаўскае ПМС, з якім жанчына не расстаецца ўжо на працягу 35 гадоў.
— Вопыт прыходзіць з працай. Я таксама пачынала не адразу дыспетчарам, – прыгадвае мінулае вопытная работніца. – Паспрабавала ў меліярацыі не адну спецыяльнасць, аднак ніколі гэтай галіне не здраджвала.

Напачатку працавала брыгадзірам: пракладвала трубаправод арашэння на дамбе ў калгасе “Новае жыццё”, некаторы час узначальвала брыгаду дрэнажнікаў, была памочнікам майстра перадавых метадаў працы (планавы аддзел), затым – бухгалтарам па пуцявых лістах.

Замацавалася Святлана Міскевіч на пасадзе інжынера-дыспетчара і да гэтага часу выдатна спраўляецца са сваімі абавязкамі. А іх даволі шмат: трэба пуцёўкі вадзіцелям у рэйс выпісаць, а потым разлічыць іх шлях і аплату працы; каб брыгады не прастойвалі без занятку на аб’екце, у іх павінна хапаць матэрыялаў для работы, гэта і многае іншае – таксама клопат дыспетчара. Адным словам, сумаваць не даводзіцца. Добра, што цяпер у яе ёсць памочнік: удваіх усё спорна робіцца.

Жанчына заўважае, што ў Дзятлаўскім ПМС, апроч выканання працоўных планаў, на асаблівым кантролі – навядзенне парадку на тэрыторыі і на працоўных месцах. Работніцы прадпрыемства падыходзяць да гэтага пытання адказна і сумленна: уласнымі сіламі падтрымліваюць імідж прадпрыемства на высокім узроўні.

Што калісьці не стала педагогам, жанчына не шкадуе: праца ў вялікім пераважна мужчынскім калектыве таксама ў нечым педагагічная. Таму вопытны дыспетчар выхоўвае ў калегах адказныя адносіны да працы, ды і сама заўжды перажывае за справу. А вось на прафесійны выбар сваіх ужо дарослых дзяцей Святлана Міскевіч старалася не ўплываць: яе дачка свядома стала бібліятэкарам і мовазнаўцам, сын – вадзіцелем.

Тэкст Н. АВЯРЧУК



Теги:

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *