Маленькі Ігнатка па Погірах бегаў,
Як вецер-віхор, басанож.
Цікаўны хлапчынка, вакол усё разведаў,
Агледзеў куточкі – і што ж?..
Рашыў, што на свеце цудоўнага многа,
Што будзе жыццё вывучаць,
Красу апяваць праз народнае слова
І вершы пра долю складаць.
Пра родную вёску, пра люд свой гаротны,
Што цяжкаю працай жыве.
А потым паедзе вучыцца далёка
І здзейсніць намеры свае.
Ён стане настаўнікам, вернецца ў вёску
І будзе тут дзетак вучыць…
Ды шлях яму выпаў намнога важнейшы –
Вядомым, праслаўленым быць.
І першым у свеце, хто постаць Скарыны
Пакажа Еўропе ўсёй,
Праславіць друкарства на землях Айчыны
У працы вялікай сваёй.
Лёс выпаў няпросты – турма, пакаранне,
Загінуў зямляк маладым…
Але не прапалі ні праца, ні слава –
Мы помнім і сёння аб ім!
Алена Абрамчык
