На першы погляд сям’я Аляксандра і Крысціны Бакей самая звычайная: маладыя людзі з аптымізмам глядзяць у будучыню, гадуюць дзяцей, самі робяць рамонт у новым доме.
Але вочы бацькоў на пачатку размовы глядзяць на мяне крыху насцярожана, пытліва, і я разумею, чаму. У сям’і Бакей гадуецца дзіця-інвалід са складаным дыягназам, які для простага чалавека гучыць як набор незразумелых словаў. Маладыя бацькі мужна рашыліся пагаварыць са мной на сур’ёзную тэму: як жывуць сем’і, дзе гадуюцца дзеці з інваліднасцю.
Ужо з першых словаў разумею, што размаўляю з нястомнымі працаўнікамі, бо Крысціна Леанідаўна падрабязна расказвае, як яны з мужам нядаўна набылі ўжо другі за сямейнае жыццё дом.
– Першае жыллё наша сям’я набыла ў вёсцы Погіры, бо на даражэйшае грошай асабліва не мелі. Вясковы дом самі капітальна адрамантавалі, правялі камунікацыі, але праз некаторы час вырашылі, што дзецям будзе сумна ў Погірах, дзе няма равеснікаў. Нядаўна набылі пяціпакаёвы дом на радзіме мужа – у Наваельні. Праўда, давялося шмат над ім папрацаваць: зрывалі падлогу, убіралі печкі, у далейшых планах – перакрыць дах і адрамантаваць фасад. Затое цяпер у кожнага з нашых дзяцей ёсць свой пакой.
Прашу матулю расказаць таксама пра дзетак, іх характары і ўзаемаадносіны.
– Андруша – бязгрэшны анёл, ён добры і пяшчотны, хаця часам капрызіць, бо не можа сказаць, што баліць ці чаго хоча. Дыягназаў у нас “цэлы букет”, але дактары высветлілі, што інваліднасць узнікла ў выніку родавай траўмы. Пакуль Андрэй быў маленькі, у нас падазравалі дзіцячы цэрэбральны параліч, мы часта ляжалі ў бальніцы. Калі сыну быў гадок, у яго пачаліся страшныя сутаргі, па 50-60 прыступаў на дзень. Нас накіравалі ў Рэспубліканскі навукова-практычны цэнтр “Маці і дзіця”. Там нам падабралі лякарства, якое давядзецца прымаць на працягу жыцця, затое цяпер прыступы – рэдкасць. На жаль, захворванне сур’ёзна паўплывала на самаадчуванне Андрэя, у дадатак да ўсяго ён страціў зрок. Вядома, нам даводзіцца пастаянна пра яго клапаціцца: рабіць масаж, лячэбную фізкультуру, часцей пераварочваць, каб не было пролежняў. Аднак, калі захоўваць строгі рэжым, асаблівых праблемаў з Андрушам няма. Ён любіць слухаць радыё, любіць, калі мы знаходзімся побач.
Малодшая дачка Сафія, якой два гадкі і дзесяць месяцаў, вельмі шкадуе Андрэя, часта да яго падбягае, каб абняць і пацалаваць, падае яму ў рукі цацкі. Яна шустрая, актыўная, непаседлівая, смешная, ужо ходзіць у дзіцячы садок.
Нягледзячы на ўсе жыццёвыя цяжкасці, Крысціна і Аляксандр не губляюць аптымізму і запэўніваюць мяне, што сям’я ў іх вясёлая і па жыцці ідзе на пазітыве. Крысціна прызнаецца, што ў многім гэта заслуга мужа. Аляксандр шмат працуе, каб у хаце быў дастатак, любіць Андрэя і клапоціцца аб ім, хоць гэта і не родны яго сын. А калі Крысціна была ў радзільным аддзяленні, дзе на свет з’явілася Сафія, Аляксандр спраўляўся з Андрэем поўнасцю сам, не даверыў хлопчыка нікому, хаця ў маладой сям’і ёсць надзейныя памочнікі.
З пяшчотай і ўдзячнасцю Крысціна адгукаецца аб бацьках мужа і сваіх блізкіх, гаворыць, што ў цяжкую хвіліну на іх заўсёды можна паспадзявацца. Вельмі цёпла адгукаюцца маладыя бацькі і аб работніках Дзятлаўскага раённага цэнтра карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі, які наведвае іх сын. Крысціна Леанідаўна зазначае, што рашэнне ўрачэбна-кансультацыйнай камісіі даць магчымасць Андрэю наведваць першы клас у карэкцыйна-рэабілітацыйным цэнтры стала для яе сапраўдным падарункам. Хлопчык знаходзіцца ва ўстанове пад пільным наглядам прафесіяналаў большую частку дня. За гэты час маці можа зрабіць шмат карысных справаў, бо быць пастаянна прывязанай да дома маральна вельмі цяжка.
Пытаюся, чаму няма магчымасці вывезці Андрэя на прагулку, і даведваюся, што Бакеяў пакуль не забяспечылі інваліднай каляскай, але яны не губляюць надзеі яе атрымаць. Невысокая, худзенькая Крысціна прызнаецца, што ў адсутнасць мужа ёй ужо цяжка пераносіць Андрэя, хлопчык не маленькі, а ў лютым яму споўніцца 9 гадоў. Асабліва маладыя людзі пакутуюць, калі дзіця трэба паказаць доктару. Для такіх пацыентаў у нашай паліклініцы няма інваліднай каляскі агульнага карыстання, і хлопчыка даводзіцца па этажах і кабінетах насіць на руках.
Каб пераключыць маіх субяседнікаў на што-небудзь больш станоўчае, цікаўлюся, аб чым марыць Крысціна Леанідаўна, і даведваюся, што матуля гатова аддаць усё, каб яе дзеці былі здаровыя, а яшчэ яна хоча здароўя для людзей усяго свету. Дапытваюся, чаго хочацца яшчэ, і чую больш зямное, што хацелася б адправіцца ўсёй сям’ёй у падарожжа, але падобныя падарожжы ў Бакеяў пакуль толькі ў марах.
Напрыканцы прапаноўваю Крысціне некалькі словаў адрасаваць грамадству і іншым бацькам дзяцей-інвалідаў.
– Я хачу папрасіць людзей, каб яны не пазіралі скоса на сем’і, якія прагульваюцца з хворымі дзеткамі, бо залішняя цікаўнасць прахожых балюча раніць нашы сэрцы. Памятайце, падобная бяда можа здарыцца з любым.
Бацькам асаблівых дзетак жадаю моцнага здароўя і вялікага цярпення. Трымайцеся, бо побач з вамі вашы дзеці, сілы змагацца з цяжкасцямі чэрпайце ў любові да іх. Удачы вам і Божай дапамогі.
Ірына КАЎКЕЛЬ
