Сёлета свой юбілейны дзень нараджэння святкуе былая настаўніца, мудрая, шчодрая на дабрыню жанчына, шчаслівая матуля і бабуля, стараста вёскі Чырвоны Бор Яўгенія Уладзіміраўна Філідовіч.
Нарадзілася Яўгенія ў 1947 годзе ў вёсцы Дзям’янавічы. Там жа скончыла васьмігодку. 9-10 класы наведвала ў вёсцы Моцевічы Лідскага раёна, куды праз Нёман яе штораніцы перавозіў на лодцы бацька. Дзяўчына расла кемлівая, навука давалася ёй лёгка, таму і марыла стаць настаўніцай. Аднак на той час вяскоўцам нялёгка было атрымаць накіраванне на вучобу. Яўгеніі давялося год адпрацаваць у мясцовым калгасе «Дружба» рахункаводам. Затым яна паступіла на завочнае аддзяленне Гродзенскага інстытута па спецыяльнасці «настаўніца беларускай мовы і літаратуры».
Настаўніцкую дзейнасць пачала ў Парэцкай сельскай школе суседняга Лідскага раёна, затым настаўнічала ў Карытніцкай пачатковай, Дзям’янавіцкай базавай школах.
Замуж Яўгенія выйшла за Анатоля Філідовіча. Гэта яго дзед, Іосіф Філідовіч, ратуючы партызанскі шпіталь, завёў фашыстаў у балота ў час Вялікай Айчыннай вайны. Маладая сям’я жыла на хутары дзеда ў Пушчы Ліпічанскай. Адтуль настаўніцы штодзень даводзілася хадзіць на работу па 11 кіламетраў да Дзям’янавіцкай школы і назад. На хутары нарадзіліся старэйшыя дочкі Святлана і Алена.
Калі ў 1973 годзе Філідовічы набылі дом у вёсцы Чырвоны Бор, Яўгенія Уладзіміраўна перайшла працаваць у Чырвонаборскую пачатковую школу. Яна была першай настаўніцай сваіх старэйшых дачок. Строгая і патрабавальная да іх, матуля старалася, каб дзяўчынкі раслі годнымі людзьмі. Калі чырвонаборскую школу закрылі, Яўгенія Уладзіміраўна перайшла працаваць у Дзям’янавіцкую. Настаўнічала там да пенсіі, на заслужаны адпачынак выйшла ў 2003 годзе з пасады дырэктара, аддаўшы педагагічнай дзейнасці 38 гадоў жыцця.
Яўгенія Уладзіміраўна ніколі не ўмела сядзець склаўшы рукі. Пасля выхаду на пенсію яна стала нязменнай старастай вёскі Чырвоны Бор. Усе клопаты і праблемы мясцовых жыхароў — гэта яе клопаты. Яна не праходзіць міма чужой бяды, дапамагае аднавяскоўцам у складаных жыццёвых сітуацыях. Чулая, уважлівая, актыўная і працавітая — так яе характарызуюць знаёмыя. Чырвоны Бор — вёска невялікая: усяго каля двух дзясяткаў жылых хат. Вылучаецца яна дагледжанымі могілкамі, дабраўпарадкаваннем якіх вяскоўцы займаюцца талакой, усе разам прыбіраюць і паклонныя крыжы, што стаяць за аколіцай. Ціха ў Чырвоным Бары восенню і ўзімку, затое ажывае ён летам, калі да бабуляў з дзядулямі прыязджаюць унукі-праўнукі, часам завітваюць і артысты — работнікі культуры. Стараста вёскі ветліва прапаноўвае гасцям скарыстацца яе дваром, дзе і ладзяцца ўсе мясцовыя святы.
Улетку хата Яўгеніі Уладзіміраўны не пустуе. Дапамагчы матулі па гаспадарцы прыязджаюць яе чатыры дарослыя дачкі з сем’ямі, калі па чарзе, а калі і ўсе разам. Традыцыю збірацца за адным сталом на Каляды, Вялікдзень, Радуніцу ў гэтым доме таксама беражліва захоўваюць. Дочкі, зяці, дзевяць унукаў, двое праўнукаў дапамагаюць Яўгеніі Уладзіміраўне адчуваць сябе шчаслівай і патрэбнай. І яна стараецца парадаваць родных: нікога не адпускае дахаты з пустымі рукамі, шчодра надзяляе дамашнімі нарыхтоўкамі. Разнасолы, сушаныя грыбы, цыбуля і часнок, травяныя чаі — усё гэта назапашвае гаспадыня для сваіх родных і гасцей.
Яўгенія Уладзіміраўна — прыхільніца здаровага ладу жыцця. Заняцца гімнастыкай яна была вымушана, калі даведалася пра хворыя суставы. З таго часу прачытала нямала карыснай літаратуры, выпрацавала для сябе комплекс спартыўных практыкаванняў, якія выконвае штодзень. Яны дапамагаюць пенсіянерцы заставацца ў форме, мацуюць здароўе.
Чатыры дачкі Яўгеніі Уладзіміраўны — Святлана, Алена, Ала, Людміла — характарызуюць матулю, як вельмі працавітага чалавека. З дзяцінства яна і іх прывучала да працы, гадавала самастойнымі, дружнымі, адказнымі за сваё жыццё і жыццё блізкіх людзей. Усе яны выраслі годнымі людзьмі, атрымалі адукацыю, маюць уласныя сем’і, паспяхова працуюць. Яўгеніі Уладзіміраўне ў юбілейны дзень нараджэння родныя зычаць заставацца такой жа адкрытай, добрай да людзей, гасціннай, вясёлай.
І. КАЎКЕЛЬ
