Творчы калектыў сектара нестацыянарнага абслугоўвання насельніцтва працягвае свае віншавальныя падарожжы па Дзятлаўшчыне. У аграгарадку Хвінявічы наведалі Уладзіміра Радомскага, які нядаўна адзначыў 85-годдзе. Артысты падарылі юбіляру любімыя песні яго маладосці, сувеніры. Сустрэча атрымалася цёплая, сяброўская, імяніннік адгукнуўся на просьбу расказаць пра сваё жыццё і сакрэты даўгалецця.
– Я нарадзіўся ў вёсцы Сіратоўшчына. На жаль, яе ўжо няма, але месца, дзе была мая маленькая радзіма, засталося самым дарагім для мяне на зямлі, – пачаў свой аповед мужчына. – Наша сям’я трымала сваю падсобную гаспадарку. Мама насіла прадаваць на рынак у Дзятлава малочныя прадукты, за кошт гэтага нас абувалі і апраналі. Калі мне споўнілася 14 гадоў, раптоўна пайшоў з жыцця бацька. Тады прыйшло ўсведамленне, што я, як адзіны мужчына ў сям’і, павінен быць абаронай і падтрымкай маме і сястры.
Пасля сёмага класа пайшоў працаваць у калгас. На павозках вазілі торф на палі, касілі, сушылі і звозілі ў сцірты сена. Але хацелася набыць больш годную прафесію, і з сябрамі пайшоў вучыцца на вадзіцеля ў горадзе Лідзе. Вучоба была платная, першы ўзнос, як цяпер памятаю, 300 рублёў, грошы пазычылі ў суседа. Мама з сястрой выгадавалі парася, прадалі і так вярнулі доўг. Мае любімыя і дарагія жанчыны падтрымалі мяне, за што я шчыра ім удзячны ўсё жыццё.
Далей была армія. Вучэбка ў Падмаскоўі, сама служба – у горадзе Валгаградзе. Працаваў шафёрам у Гезгалах, нават у Севастопалі, там жа адвучыўся на механіка.
Прыехаўшы аднойчы на адпачынак дадому, на танцах сустрэў даўнюю знаёмую дзяўчыну Валянціну, якая працавала ў горадзе Пяцігорску і таксама прыехала наведаць родных. Валянціну я з дзяцінства ведаў, яна мне падабалася заўсёды і, убачыўшыся, зразумеў, што менавіта яна мая другая палавінка. Сталі перапісвацца, яна запрасіла мяне ў Пяцігорск у госці, там і распісаліся. Вяселле крыху пазней згулялі ў Хвінявічах. Затым вырашылі ўладкавацца бліжэй да дома, пераехалі ў Ліду. Тут я стаў начальнікам калоны. Перавозіў у многія гарады нашай бязмежнай Радзімы разнастайныя тавары. Адпрацаваў шафёрам больш за 45 гадоў. У нас нарадзіліся два сыны. Аляксандр цяпер жыве з сям’ёй у Лідзе, Юрый – у Дзятлаве.
На пенсіі ў горадзе нам стала жыць некамфортна, хоць і мелі сваю дачу. Хацелася ў вёску, на свежае паветра, завесці хатніх жывёл, мы ж у душы так і засталіся вясковымі жыхарамі. І ў 2000 годзе пераехалі жыць у Хвінявічы, купілі дом, завялі гаспадарку. Ад догляду жывёл атрымлівалі вялікае задавальненне.
А сакрэт майго даўгалецця просты. Я лічу сябе шчаслівым чалавекам. Мая прафесія дала магчымасць займацца любімай справай, шмат падарожнічаць, я ажаніўся з каханай жанчынай, у мяне нарадзіліся цудоўныя дзеці, радуюся дасягненням сваіх трох унукаў, маю самых мілых праўнучку і праўнука. Менавіта гэта трэба для шчасця чалавеку.
Маладому пакаленню хачу пажадаць прымаць з удзячнасцю ўсе падарункі лёсу, шанаваць блізкіх, не баяцца цяжкасцяў, быць працавітымі, цярплівымі.
Святлана ГРЫШЫНА
Подписывайтесь на телеграм-канал «Дятлово ОНЛАЙН» по короткой ссылке @gazeta_peramoga
