Музычныя віншаванні, шчырыя пажаданні здароўя і дабрабыту, яркія восеньскія кветкі ў падарунак прымала нядаўна яшчэ адна 80-гадовая юбілярка – наша зямлячка Ганна Іода.
У рамках акцыі “Равеснікі вызвалення” яе наведаў творчы калектыў сектара нестацыянарнага абслугоўвання насельніцтва раённага Цэнтра культуры і народнай творчасці.
Цікава, якая была маладосць Ганны Баляславаўны, чым цяпер яна займаецца? Юбілярка расказала, што нарадзілася ў сям’і простых сялян у вёсцы Курпешы. Скончыўшы сем класаў, дзяўчына з пяццю сябрамі пайшла працаваць на будоўлю ў Дзятлаве. Але цягнула дадому, і праз некалькі гадоў вярнулася ў вёску, уладкавалася паляводам у калгас “Расія”, а затым стала жывёлаводам і працавала на ферме больш за 20 гадоў. За добрасумленную працу неаднаразова ўзнагароджвалася граматамі і падзякамі.
А ў 19 гадоў Ганна закахалася, ды так, што раз і назаўсёды. Мясцовы хлопец Антон тады толькі прыехаў з Карэліі, дзе быў на заробках. Майстар на ўсе рукі, вясёлы, жыццярадасны – гэтым і падкупіў дзяўчыну. Хутка маладыя згулялі вяселле. Антон прывёў жонку ў хату сваіх бацькоў, дзе і прайшлі гады шчаслівага сумеснага жыцця. У сям’і нарадзілася трое дзяцей, і вялікую дапамогу ў іх выхаванні аказвала свякроў Ганны Баляславаўны, за што яна ёй вельмі была ўдзячная.
Дзеці выраслі, даўно стварылі свае сем’і, але матулю не забываюць і часта тэлефануюць, наведваюць, бо жывуць недалёка – у Дзятлаве. Старэйшая дачка Ірына працуе ў санстанцыі. Сыны Віктар і Леанід сталі вадзіцелямі. Усе яны вельмі любяць і шануюць сваю маму. Ганна Баляславаўна лічыць сябе шчаслівай і вельмі багатай бабуляй – у яе сямёра ўнукаў і ўжо дзевяць праўнукаў.
Хударлявая, энергічная, сціплая, нешматслоўная жанчына вядзе дастаткова актыўны лад жыцця. Апрацоўвае невялікі агарод, даглядае сваіх любімых гадаванцаў – сабаку Барсіка і ката Дружка. У яе заўсёды шмат спраў: пастаянныя тэлефонныя размовы з дзецьмі і ўнукамі, сустрэчы з роднымі, наведванне касцёла. Захапляе той факт, што да апошняга часу жанчына ездзіла на веласіпедзе.
У самым разгары сустрэчы прыехала дачка Ірына, унук і маленькая праўнучка Лізанька, якая прабабулі прывезла велізарны прыгожы букет хрызантэм.
– Наша любімая мамачка заўсёды за нас моліцца, перажывае. І мы перажываем за яе. Кожную зіму я прапаную пажыць у сябе, але яна не згаджаецца. Любіць свой дом, дзе прайшлі самыя цяжкія, але і самыя шчаслівыя гады яе жыцця, гады нашага дзяцінства. Мы ёй шчыра ўдзячныя за тое, што яна ёсць, што ўсіх нас чакае і нам ёсць да каго прыязджаць. Няхай заўсёды будзе здаровай і шчаслівай, – з вялікай любоўю і падзякай да матулі гаворыць дачка Ірына.
Святлана ГРЫШЫНА
#нашалепшае
