Калі ўпершыню бачыш Валянціну Шаркут, яе вылучае задуменны, крыху сумны погляд мудрых вачэй, спрацаваныя рукі.
Адразу відаць, што жыццё не песціла нашу зямлячку, але праз яго выпрабаванні яна ішла дастойна і разумна.
У рамках праекта “Глыбінкай жыве Беларусь” у вёску Страла да Валянціны Канстанцінаўны з віншавальнай экспедыцыяй накіраваўся творчы калектыў сектара нестацыянарнага абслугоўвання насельніцтва раённага Цэнтра культуры і народнай творчасці.
З сонечным букетам жнівеньскіх кветак, шарамі і салодкім сюрпрызам Іван Кашко, Ірына Бакшук і Святлана Венская прывезлі для 85-гадовай зямлячкі да дня яе нараджэння яркую музычную паштоўку і пажаданні моцнага здароўя, пяшчоты блізкіх людзей, невычэрпнай энергіі і мірных дзён жыцця.
Сустрэча з гэтай цудоўнай жанчынай пачалася з віншавальных слоў, а прадоўжылася знаёмствам са старонкамі яе біяграфіі. Простая сялянская сям’я, дзе Валянціна была малодшай сярод пяці дзяцей, не магла даць ёй асаблівых выгодаў, а калі дзяўчынка пайшла ў чацвёрты клас, памёр тата. Матуля вельмі перажывала, аднак была вымушана адправіць Валю вучыцца ў школу-інтэрнат. Безумоўна, юная вучаніца сумавала па доме, але для сябе зразумела, што цяпер спадзявацца варта толькі на ўласныя сілы, каб знайсці сваё месца ў жыцці. Валянціна старанна ўзялася за вучобу, імкнулася спасцігнуць усё тое, што маглі ёй даць настаўнікі. У выніку пасля дзесяці класаў змагла паступіць у Гродзенскі дзяржаўны сельскагаспадарчы інстытут, дзе набыла запатрабаваную спецыяльнасць заатэхніка. Працавала на малой радзіме. Тут сустрэла сваё каханне – мясцовага хлопца Аляксандра. Ён працаваў вадзіцелем і пазнаёміўся з юнай прыгажуняй, калі падвозіў яе ў Дзятлава.
Вяселле згулялі ў 1963 годзе. Разам выгадавалі дваіх дзяцей. Дачка Наталля цяпер жыве далёка, у горадзе Маздоку ў Паўночнай Асеціі. Сын Валерый – у суседнім аграгарадку Жукоўшчына, ён пайшоў па слядах бацькі – таксама працуе вадзіцелем.
Сорак адзін год Валянціна Канстанцінаўна адпрацавала ў сельскай гаспадарцы, была заатэхнікам, тэхнікам-асемянатарам. Яна прызнаецца, што любіць жывёл і ўмее пра іх клапаціцца. Таму і дома ў Шаркутаў заўсёды была вялікая гаспадарка, сям’я вылучалася працавітасцю. Яшчэ Валянціне Канстанцінаўне падабаліся простыя сялянскія справы: займацца агародам, хадзіць па ягады. На пенсіі яна знайшла для сябе новы адказны занятак: гадавала пяцёра ўнукаў. Сама прайшоўшы няпростае жыццё, старалася арыентаваць іх на старанную вучобу, каб змаглі выбраць прафесію па душы. З лёгкай бабулінай рукі ўнукі атрымалі “свае білецікі” ў даролае жыццё, працуюць дактарамі і педагогамі, жывуць у Мінску і Маздоку. Цяпер Валянціну Канстанцінаўну радуюць яшчэ і чацвёра праўнукаў.
– Шчыра паважаю сваю свякроўку, вельмі ёй удзячна за падтрымку нашых дзяцей і чалавечыя якасці, – характарызуе роднага чалавека жонка сына Людміла Іосіфаўна, настаўніца Жукоўшчынскай базавай школы. – Яе вылучаюць такія добрыя рысы характару, як адказнасць, справядлівасць, самаадданасць, гатоўнасць прыйсці на дапамогу.
Калі ж прадаўжаць характарыстыку, то да іх можна дадаць мудрасць і важкі жыццёвы вопыт. Нездарма на развітанне з артыстамі Валянціна Шаркут пажадала маладому пакаленню заўжды жыць з працы сваіх рук, а для гэтага старанна вучыцца, заняць пачэснае месца ў грамадстве, працоўнымі дасягненнямі памнажыаць дабрабыт краіны, жыць у згодзе і захоўваць мір у сваіх душах і сем’ях.
Ірына СТЫРНІК
Фотаздымкі сектара нестацыянарнага абслугоўвання насельніцтва
Подписывайтесь на телеграм-канал «Дятлово ОНЛАЙН» по короткой ссылке @gazeta_peramoga
