У сёлетнім снежні “паважаны” юбілей, 90 гадоў жыцця, адзначыў наш зямляк з вёскі Белякі Аляксандр Шапель.
У юбілейны дзень нараджэння на падворку Аляксандра Міхайлавіча весела “разліліся” гукі баяна, што расправіў свае “крылы” ў руках Івана Кашко. У рамках праекта “Глыбінкай жыве Беларусь”, які рэалізоўвае сектар нестацыянарнага абслугоўвання насельніцтва раённага цэнтра культуры і народнай творчасці, да імянінніка мудрага ўзросту з “жывой музычнай паштоўкай” завіталі Ганна Харлінская, Ірына Бакшук і Марына Варган. З падарункам для юбіляра да іх далучылася загадчыца аддзялення дзённага знаходжання для людзей пажылога ўзросту ЦСАН Дзятлаўскага раёна, яна ж старшыня раённай арганізацыі Таварыства Чырвонага Крыжа Галіна Касцюк.
Віншуючы Аляксандра Міхайлавіча, Галіна Эдвардаўна адзначыла, што людзі “сярэбранага ўзросту” – тое пакаленне, у якога заўсёды ёсць чаму павучыцца. Для моладзі яны прыклад стойкасці, працавітасці, памяркоўнасці, руплівасці. Яна пажадала імянінніку даўгалецця, бадзёрасці духу, заўсёды быць агорнутым клопатам блізкіх людзей і радавацца жыццю.
Эстафету пажаданняў перанялі артысты. Зычылі юбіляру здароўя, сямейнага дабрабыту, светлых дзён, напоўненых радасцю стасункаў з блізкімі людзьмі, добрага настрою, а ён, як вядома, прыходзіць з любімай песняй. Жаданымі падарункамі для Аляксандра Міхайлавіча сталі некалькі хітоў мінулых гадоў у выкананні артыстаў, ды і сам юбіляр падпяваў ім з вялікай ахвотай.
Станоўчыя эмоцыі нагадалі Аляксандру Шапялю пра яго маладосць, блізкіх сяброў, з якімі былі заўзятымі вясковымі спевакамі, дарылі землякам пазітыў і добры настрой. Жонка імянінніка, Людміла Іванаўна, расказала, што і ў мудрым узросце яе муж ні дня не праводзіць без песні. Найчасцей ад яго можна пачуць любімую – “Стаіць сцяной пшаніца залатая”. У свой дзень нараджэння імяніннік не адмовіўся і для гасцей праспяваць свой хіт. Чаму словы гэтага музычнага твора запалі так глыбока ў душу нашаму земляку? Справа ў тым, што доўгі час ён быў механізатарам мясцовага калгаса “Новае жыццё” і яшчэ сем гадоў пасля выхаду на пенсію працаваў на палетках гаспадаркі. Да гэтай пары Аляксандр Міхайлавіч памятае тое ні з чым не параўнальнае пачуццё хлебароба, камбайн якога “плыве” па хвалях залатой збажыны. У нашага земляка – сэрца шчырага працаўніка і залатыя рукі. Ды і ці магло інакш скласціся жыццё для звычайнага хлопчыка, які нарадзіўся ў вялікай сялянскай сям’і на хутары Ліпавец недалёка ад вёскі Сцяткоўшчына, застаў Вялікую Айчынную вайну, застаўся жывы дзякуючы самаадданасці матулі, якая схапілася за дула фашысцкага аўтамата і толькі гэтым храбрым учынкам уратавала сваіх дзяцей ад смерці, заслужыўшы ад немца здзіўленую пахвалу “о, а ты адважная!” і “памілаванне” для сям’і.
У Шапялёў з Ліпаўца было сямёра дзяцей, значны надзел зямлі і вялікая гаспадарка. З малых гадоў бацькі прывучалі іх да сялянскай працы, нават павучыцца ў школе Аляксандру давялося ўсяго чатыры класы. Затое ў Савецкай Арміі, як і належала на той час, юнак адслужыў тры з паловай гады ў артылерыі пад Куйбышавам. Калі вярнуўся на Радзіму, пайшоў у калгас сталяром, майстраваў вокны і дзверы для новых кароўнікаў, а ў вольны час дапамагаў будавацца аднавяскоўцам.
З будучай жонкай Людмілай Іванаўнай, якую пяшчотна называе “мой адуванчык”, пазнаёміўся на танцах, закахаўся, як кажуць, з першага погляду і даволі хутка зрабіў прапанову рукі і сэрца. Разам выгадавалі траіх дзяцей – двайнятак Ліду і Валерыя, дачку Алену, дачакаліся дваіх унукаў.
Аляксандр Міхайлавіч заўсёды быў не толькі працавітым, але і мэтанакіраваным чалавекам. У 40 гадоў ён вырашыў атрымаць спецыяльнасць: у Казлоўшчыне вывучыўся на трактарыста, а прафесія сталяра перайшла ў карыснае захапленне, пачаўся новы этап працоўнай дзейнасці ў калгасе.
Не спыняцца на доўгім шляху ў 90 гадоў, як лічыць юбіляр, яму дапамагалі шчырая праца, песня і тое дабро, якое заўсёды стараўся зрабіць людзям. “Усё добрае абавязкова вяртаецца з памножанай сілай” – такую “формулу” асабістага даўгалецця вывеў для сябе Аляксандр Шапель. Таму і жадае ён сучаснаму маладому пакаленню трывалага шчасця, якое здабываецца ў руплівай працы, здароўя і доўгіх гадоў жыцця пад мірным небам роднай Беларусі, а яе трэба любіць і берагчы, тады і самі годна пражывём на сваёй зямлі.
Ірына СТЫРНІК
Подписывайтесь на телеграм-канал «Дятлово ОНЛАЙН» по короткой ссылке @gazeta_peramoga
