Наведвальнікаў аддзялення дзённага знаходжання для пажылых людзей Цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Дзятлаўскага раёна сабрала літаратурная гасцёўня “Вясновыя ноткі”.
Паслухаць вершы на вечныя і надзённыя тэмы, дакрануцца душой да прыгожага, парадавацца літаратурнаму слову і вясне людзей “залатога” ўзросту запрасілі дзятлаўскія паэткі Раіса Лакіза і Алена Абрамчык.
Дзве даволі розныя па творчасці і аднолькава цікавыя жанчыны сталі для прысутных гідамі па краіне мастацтва. Абедзве яны пачалі пісаць у сталым узросце, іх літаратурная актыўнасць прыпала на апошнія чатыры-пяць гадоў.
У Алены Рыгораўны пабачылі свет тры паэтычныя зборнікі: “У последней любви на краю”, “Послевкусие”, “Без тебя” – рыхтуецца да друку чацвёрты. Аўтар прызнаецца, што пераважная большасць вершаў напісана ёю па-руску, хаця доўгі час яна працавала настаўніцай беларускай мовы. Увогуле, прафесійная дзейнасць, па словах Алены Абрамчык, дала ёй шмат патрэбных якасцяў: школа навучыла быць уважлівай, журналістская работа – ладзіць стасункі з людзьмі, музейная – адкрываць цікавыя старонкі гісторыі. У апошнія гады Алена Рыгораўна занялася яшчэ і выяўленчым мастацтвам: “пасябравала” з акварэльнымі фарбамі, цяпер вучыцца маляваць алейнымі. Год таму вырашыла асвоіць гітару і мяркуе, што падбіраць мелодыі да сваіх вершаў у яе някепска атрымліваецца, праўда, у літаратурную гасцёўню інструмент не захапіла, палічыла, што варта яшчэ парэпеціраваць. Расказваючы пра натхненне, Алена Рыгораўна прызналася, што яно – часты госць, нездарма кожны год выходзіць новы яе зборнік. Акрыляе не толькі вясна, верш можа нарадзіцца з некалькіх выпадкова пачутых слоў, пасля любавання кветкай, матыльком, карцінай. Удзельнікам сустрэчы аўтар падарыла некалькі сваіх натхнёна-пранікнёных, багатых на вобразы і фарбы вершаў пра вясну, каханне, законы Сусвету.
– Я не паэт, я – чалавек зямны, пішу пра тое, што сама перажываю, – расказваючы пра натхненне і тэматыку сваіх твораў, зазначыла Раіса Лакіза. Прызналася, што “пуцёўку ў паэзію” ды і ў будучую прафесію ёй “выдаў” бацька, які працаваў фуражырам у калгасе, а вечарамі пры газоўцы чытаў матулі класіку, найчасцей – вершы і прозу Аляксандра Пушкіна. Першым і самым любімым вершам, які маленькая Раіса вывучыла на памяць, быў “Анчар”. Магія літаратурнага слова вяла Раісу Уладзіміраўну па жыцці: паўвека яна адпрацавала на Дзятлаўшчыне настаўніцай рускай мовы і літаратуры, падлічыла, што за гэты час вучыла дзяцей у 10 школах раёна. Раней на ўласную творчасць ёй не хапала часу, а цяпер вершамі спісаны пяць агульных сшыткаў, праўда, друкаваных зборнікаў няма. Аднак гэта не перашкаджае аўтару дзяліцца сваімі пачуццямі і думкамі праз вершаваныя радкі з роднымі, сябрамі, землякамі. Вершы Раісы Уладзіміраўны глыбокія, філасофскія, у іх гучаць злабадзённыя тэмы і адказы паэткі на многія жыццёвыя пытанні. Прыклад таму верш “Вясна ў каранціне”, які прачытала ўдзельнікам літаратурнай гасцёўні аўтар. Яго галоўная думка: “Радости свет – вот твоя вакцина”.
Раіса Лакіза не піша пад заказ, тэмы ёй дыктуе само жыццё, на паперу “выліваюцца душэўныя перажыванні” жанчыны, як у прачытаных ёю вершах “Буслы”, “Бацька”.
Удзельнікі літаратурнай гасцёўні з задавальненнем слухалі вершаваныя творы зямлячак, а напрыканцы зазначылі: “Вершы вашы, а думкі – нашы”. Сапраўды, паэт як люстэрка грамадства, у яго творах – вострыя сацыяльныя праблемы, пачуцці, дыялог з Сусветам, таму мы ніколі не стамляемся слухаць якасную паэзію.
Каб на развітанне вытрымаць высокія “Вясновыя ноткі”, загадчыца аддзялення Галіна Касцюк падрыхтавала для Раісы Лакізы, Алены Абрамчык і ўдзельнікаў літаратурнай гасцёўні сімвалічныя падарункі – садовыя першацветы, якія на памяць аб сустрэчы можна пасадзіць дома на клумбе.
Ірына СТЫРНІК
