Калі ёсць велізарны скарб, на шляху да яго ёсць шмат пастак.
Гэтыя пасткі пераадолее толькі той, хто варты. І ніяк інакш.
На працягу жыцця чалавек праходзіць шмат прыступак свайго развіцця. Самыя яркія вынікі бачныя ў дзіцячым узросце: першая ўсмешка, першае слова, першыя крокі… Школьныя гады і студэнцкія – прыступкі да атрымання ведаў і набыцця прафесіі, далей – дарослае самастойнае жыццё, этап станаўлення ў прафесійнай дзейнасці, стварэнне сям’і, выхаванне дзяцей…
Праходзяць гады. Жыццё становіцца стабільным, зразумелым, і чалавек адчувае сябе добра і камфортна, калі і ўзнікаюць праблемы ў працы і сям’і, то яны часовыя і папраўныя, як і ва ўсіх. Я пра іншае…
Знаходзячыся доўгі час у стане камфорту, мне здаецца, чалавек злёгку самазаспакойваецца, яго ўсё задавальняе, бо жыццё ідзе сваёй чаргой. Але ў той жа час усё становіцца нейкім вельмі звычайным і прыземленым. Узгадайце, што звычайна адказваюць на пытанне “Як твае справы?”. Чуем у адказ: “Нічога новага, усё як заўсёды, праца – дом, дом – праца, усё добра”. І хто захоча напружвацца і ўсё псаваць, калі ў яго і так “усё добра”. А ці добра?
Мне здаецца, менавіта ў той момант, калі становіцца ўсё добра і камфортна і нічога не хочацца мяняць, варта задумацца пра змены. Змены, якія звязаны з ростам “сябе”, сваёй асобы, як кажа моладзь, “выйсці на новы ўзровень”.
Не ведаю, як вы, а я ў сваім жыцці заўважыла такую заканамернасць: калі ўсё добра і стабільна, праз некаторы час абавязкова нешта адбудзецца, што парушыць уклад твайго штодзённага жыцця, як быццам нейкі “чарвячок” грызе цябе знутры – так добра доўга быць не можа!
І гэта “нешта” прыходзіць і можа быць розным, нават трагічным. Адразу зразумець, што здарылася, немагчыма. У цяжкі час жыццёвых крызісаў адбываецца ўнутраная рэвалюцыя. Але пасля ты разумееш, што як быццам вышэйшыя сілы пасылаюць табе гэтыя выпрабаванні і ўмешваюцца ў тваё жыццё, кажучы: “Не стой на месцы, не сядзі, трэба рухацца далей”.
Трэба рухацца наперад, развівацца, працягваць вучыцца і пазнаваць гэты свет, колькі б табе гадоў ні было, а ўсе пасланыя звыш выпрабаванні прымаць як урокі жыцця, працаваць над памылкамі і рабіць высновы. І нават калі рух наперад будзе цалкам новым, не трэба баяцца.
Зрэшты, кожны свой выбар зробіць сам. А варыянтаў два: змірыцца глыбока і шчыра са сваім узроўнем і пражыць годнае жыццё або развівацца і прыйсці на новы ўзровень. Другі шлях не самы просты. Яго загадка заключаецца ў тым, што, як толькі чалавек дасягае новага ўзроўню, перад ім адразу адкрываюцца новыя магчымасці для наступнага і прыпынак не прадбачыцца!
Так спыняцца ці не? Вырашаць вам!
Наталля КАЛОДКА
Подписывайтесь на телеграм-канал «Гродно Медиа Group» по короткой ссылке @GrodnoMediaGroup
