Мама, якое пяшчотнае слова,
Скажаш яго i ўстае прад табою
Край мой дзяцiнства, звонкiя cосны,
Вербы старыя над цiхай ракою.
Бэз пал акном, ля варотаў бярозы,
Кошык лазовы з баравiкамi,
Хлеба кавалачак, чорны, духмяны
Спечаны мамчынымі рукaмi.
Ды зараслi тыя сцeжкi дарожкi,
Больш басанож па пяску не ступаю,
Толькi начамi мне снiцца ўсё вёска
Родны куточак, якi я кахаю.
Снiцца мне дом, невысокi, драўляны
Ластаўкi ўюць гняздо пад страхою
Бачу, як мама вяртаецца з працы,
Важкаю стомленаю хадою.
Чорныя бровы, карыя вочы,
Позiрк, што душу цяплом агартае,
На валасах серабрыцца сiвiнка,
Мяккая ўсмешка на вуснах блукае.
Лідзія НІЧЫПАР