Ратаўнік – прафесія, служба ці лад жыцця і мыслення? Колькі гадзінаў у суткі працуе сапраўдны пажарны? На гэтыя пытанні дае адказ выпадак, які здарыўся нядаўна на Дзятлаўшчыне.
Малады пажарны Наваельнянскай пажарнай аварыйна-ратавальнай часці №14 Ігар Баравікоў у адзін адзень стаў вядомы на ўвесь раён – ён уратаваў жыццё чалавека на пажары ў Наваельні. Сітуацыя на першы погляд звычайная для службы супрацоўніка МНС, каб не адна акалічнасць: адбылося здарэнне ў выхадны для Ігара Ігаравіча дзень.
— Я змяніўся з дзяжурства і, як звычайна, пайшоў наведаць сваю любую дзяўчыну, – прыгадвае акалічнасці здарэння пажарны. – Час быў блізу абеду, калі мы адчулі незразумела адкуль пах дыму. Як пасля высветлілася, гарэла кватэра суседа. Я дакладна ведаю, як дзейнічаць у такой сітуацыі, разгубленасці ніякай не было. Выбіў дзверы, пачуў стогны чалавека і выцягнуў яго на вуліцу з агню. Вярнуцца другі раз у кватэру я ўжо не змог. Паспрабаваў сам тушыць агонь, тым часам і пажарныя нашы, наваельнянскія, пад’ехалі.
Ігар Баравікоў, ураджэнец гарпасёлка Наваельня, не рыхтаваўся быць ратаўніком загадзя, не марыў аб гэтай прафесіі з дзяцінства. Атрымаўшы школьную адукацыю, ён быў прызваны служыць у Гродна, у пагранічныя войскі. Нават хацеў застацца служыць па кантракце, але перадумаў. Спрабаваў працаўладкавацца ў абласным цэнтры, але не вельмі вынікова.
— У разгар маіх пошукаў працы адзін сябра, зямляк, заўважыў мне: “А чаму ты з вайсковай падрыхтоўкай ды не працуеш у нашым раённым аддзеле МНС?” І я, не губляючы час, падаў дакументы на працаўладкаванне ў аддзел, – расказвае малады чалавек.
Самы строгі адбор, каб стаць ратаўніком, – па здароўі. Не кожны сёння здолее выконваць часта нялёгкія задачы, якія ставіць пажарная служба. Пасля трох месяцаў спецыяльнай падрыхтоўкі ў Барысаве Ігар Баравікоў вярнуўся працаваць на Дзятлаўшчыну, у хуткім часе – паступіў у распараджэнне пажарнай часці ў Наваельні, дзе працуе крыху больш за год.
Служыць пажарны ў Наваельні пад кіраўніцтвам таксама маладога камандзіра аддзялення Дзяніса Болтача, разам са старшым пажарным Аляксандрам Халецкім і вадзіцелем Юрыем Баковічам.
— У нас дружны калектыў, у такім надзейна і ўпэўнена можна працаваць, – кажа Ігар Ігаравіч, – бо без сапраўднага сяброўства і ўзаемнай падтрымкі ў пажарнай часці і праца не зладзіцца.
— А што самае галоўнае для ратаўніка? – пытаюся ў маладога пажарнага, мяркуючы пачуць развагі пра смеласць і гераізм.
— Самае важнае – дакладна ведаць свае абавязкі, строга выконваць усе загады камандзіра нават у экстрэмальнай сітуацыі, – адказвае суразмоўца.
— Але ратаўнік – гэта ўсё ж прафесія мужных, справа смелых?..
— Без гэтага, вядома, аніяк у нашай справе. Але гераізм таксама павінен быць разумным – у любой надзвычайнай сітуацыі не трэба дапускаць, каб эмоцыі пераважылі над розумам, нельга слепа рызыкаваць сваім жыццём.
— Вы ў пажарнай часці толькі год. Чаго чакаеце ад будучыні? Застаняцеся служыць ратаўніком?
— І году было дастаткова, каб зразумець, што служба пажарнага мне па душы. Я ўжо падаў дакументы, каб атрымаць вышэйшую адукацыю па гэтай спецыяльнасці.
Сваім саслужыўцам з нагоды свята Ігар Баравікоў адрасуе пажаданні сухіх рукавоў, моцнага здароўя, міру і дабрабыту ў сем’ях.
Н. АВЯРЧУК
Фота аўтара